blog

Dol op wol

08 jun 2019

 

door: Annemieke vd Berg v Saparoea
8 juni 2019

Schapen. Ze zaten altijd al in mijn knuffelzone. Gewoon zo slim, snel en doelgericht als ze zijn. In no time vreten ze een hele weide kaal. Ze laten precies de mooie plantjes staan, zodat er een veel natuurlijker grasland ontstaat. Voor mij zijn ze niet weg te denken uit het Drentse landschap waar ik zo van hou. Toen ik voor het eerst met vacht vilten in aanraking kwam, was ik verkocht, daar ergens op de heide bij de Herders van Balloo. Met 15 (voornamelijk) vrouwen stonden we naar een instructie van Beatrice Waanders te luisteren, textielkunstenares. Zij beloofde dat we met een mooie vacht naar huis zouden gaan. Ik moest het nog zien: van een loshangend zooitje haren - met soms wat poepresten er nog in - iets moois maken? Maar toen de vacht eindelijk af was, was ik verkocht. Thuis vochten we om het kleed, als tuinstoelkussen, want het zit heerlijk warm ’s avonds bij het vuur, blijft je achterkant tenminste ook warm. Kortom ik was zwaar onder de indruk wat je kon bereiken met wol, water, zeep en wrijven. 
 
Vachten
Dus kocht ik er nog een paar. Tijd om thuis te gaan experimenteren. In het weekend, op de tuintafel viltte ik vele vachten met een vriendin samen. Met gaten, zonder gaten, totale mislukkingen, prachtig ruige, kleden, alles kwam voorbij. Als beginnend facebook-gebruiker postte ik alles. En wat een reacties. ’t Was kennelijk iets bijzonders. Mooimiek stond al in de startblokken met vilt- en textielworkshops. Daar paste dit wel tussen. Tijd voor een wat georganiseerdere aanpak. Maurice Styling, woonwinkel in Vries, bood me zijn achtertuin aan. Ik zette de mensen aan het werk in zijn etalage. De combinatie vilten en een verzorgde dag met uitgebreide lunch, trok steeds meer mensen. 

Marktplaats
Inkoop deed ik via Marktplaats, maar ja, je  weet dus niet wat je koopt. In ons dorp stond opeens een kudde schapen met een bordje er bij ‘Buitenkamp begrazing’. Dus dat werd bellen, afspraak maken en langs. Ondertussen heb ik al vele vachten via Nico Buitenkamp als prachtige kleedjes voorbij zien komen. En de schapen lopen ook nog steeds rond. Dus we gebruiken wat van een dier, waarbij deze in zijn/haar waarde wordt gelaten, hoe duurzaam wil je het hebben?!

Natuurlijke begrazing
Nico verhuurt zijn kuddes aan de gemeente om graslanden te laten begrazen. Hierdoor ontstaat er meer variatie in de flora, blijft de fauna behouden en ontstaat er een gelijkmatige grondstructuur doordat de schapen met hun hoeven de weide goed aantrappen. Ook passen ze in het natuurhistorisch karakter van het Drentse landschap.

Ik gebruik vachten van het Drents Heideschaap en Schoonebekers. Beiden goed te vervilten. De workshop staat bij Natuurmonumenten op de website als locale activiteit bij de Onlanden. Een prachtige samenwerking, want met de heerlijke taarten en lunches van de Onlanderij is het precies een dag genieten van hard  ontspannen werken en lekker eten. Zin om ook zo’n vacht te maken? Geef je op!

 

 

Voeg een reactie toe

Wij zijn makers - digitale detox

21 mrt 2019

Wij zijn makers - digitale detox

Wij zijn de makers - digitale detox 

gepubliceerd door: Annemieke van den Berg van Saparoea
datum: 11 maart 2019
 
Zelf kleding maken hoeft al lang niet meer. In onze overvolle consumptiemaatschappij is alles er al. Winkels hangen vol kleding sinds begin deze eeuw de Fast Fashion industrie haar intrede deed. Nu niet meer gemaakt met ons eigen bloed, zweet en tranen, maar lekker anoniem gemaakt door jongetjes en meisjes van een jaar of acht, wonende in Bangladesh of China.

Waarom behaalt de KNIP dan toch dit jaar haar 50ste jubileum? Begonnen in een tijd waar het een must was om zelf wat in elkaar te zetten, wilde je eens iets modieus. Nu, in 2019, als eyecatcher om je creativiteit in kwijt te kunnen, met een functionele twist. 
 
Buiten de lijntjes
Kleding is belangrijk voor ons uiterlijk. Het beïnvloedt. Door aandacht aan ons uiterlijk en kleding te besteden versterken we het zelfvertrouwen. We laten zien bij wie we willen horen. Onderscheiden van de massa. De behoefte aan een eigen invulling. Het voelt als een vorm van buiten de lijntjes kleuren. Kleding is dus de laatste jaren veel goedkoper geworden. Daarmee is de levensduur helaas ook verkort. En toch blijft zelf-maken hot, ook al kost het minder moeite een stapel shirts bij de Primark te halen.
Wat brengt het mensen dan? 
 
Gaat het niet om het hebben hebben hebben? Nee! Doen doen doen. De mens is een maker.

Als je eenmaal besloten hebt dat je het wel aandurft om ‘zelf te maken,’ loop je tegen een zee van mogelijkheden aan. Je kunt je namelijk bedenken dat je net een broek wil van dat stofje waarvan het jasje dat in het andere schap hangt, is gemaakt. Of je wilt proberen de belabberde pasvorm van een kledingstuk te verbeteren. Want dan hebben we het over maatwerk, en dat zit goed. En gaat dus langer mee. Al is het alleen al omdat je veel meer moeite er voor doet om het tot een passend kledingstuk te maken met je eigen bloed zweet en tranen, of die van je vader, moeder, opa of oma 😉
 
Digitale Detox 
Maar er is nog meer: Maken is de digitale detox anno nu. Met je handen creëren. Ook goed voor je hersens. De samenwerking tussen de linker- en rechter hersenhelft floreert bij maken. Waar je ene hersenhelft gericht is op logica, zaken overzichtelijk maken, lineair en een kritische stem bezit die voor overleving zorgt. Je andere hersenhelft zorgt voor de artistieke invulling, de onbevangenheid en het kind in je, de uitvinder, de verstrooide professor die in patronen en schakeringen denkt. Voor creativiteit heb je het nodig dat je je logische brein af en toe even uitschakelt. Daarom is creativiteit te trainen, net als een spier. Hoe vaker je het doet, hoe beter je er in wordt.
 
Uitlaatklep 
Kleding maken is een prima uitlaatklep voor je creativiteit. Wel moet je stevig inboeten op perfectionisme en angst om te beginnen. Stapje voor stapje gaat het lukken. Eerst die machine snappen en dan nog de algebra in de Knip leren ontcijferen. Er wordt veel gevraagd van het indammen van je perfectionisme. Als je dat tot 80% laat zakken, heb je 20% eerder succes. Het leuke lapje verbloemt met gemak die 20 % die opgetreden is door een scheve naad, uitpuilende rits of een plooitje dat er eigenlijk niet hoort. Als troost kan je altijd bij de confectie-industrie kijken hoe dat in elkaar zit. En als er dan weer een nieuwslezer op TV is in een te klein pakje waarbij de plooien van het beeldscherm afspringen, weet je het op een gegeven moment zeker: ik kan dat beter passend maken. Zo lang scheppend vermogen je drive is, je je perfectionisme opzij durft te zetten, ben je goed bezig.  Als je er dan ook nog een vorm van zelfliefde in terug vindt omdat je iets moois aan het maken bent kan jij prima iets bijdragen aan het scheppend vermogen. Op deze wijze zijn er immers al veel mooie, slimme en nieuwe dingen ontwikkeld. 
 
MOL rok
Ikzelf voel me altijd heerlijk ontspannen als ik ’s avonds -als de rest van de familie tv kijkt, achter mijn machine kruip en naai aan die rok voor de zomer. Zo half op de zijlijn krijg ik toch nog mee ‘wie de Mol is’. Niet dat me dat ene bal interesseert trouwens. Aan het einde van de avond is mijn MOL-rok af.

GAMMA
Deze bouwwinkel heeft zelfs haar reclameslogan er op gericht: ‘Voor de makers’. Maken verfrist. Muziek maken is daarbij ook een perfect voorbeeld; Je doet 4 handelingen tegelijk op je drumstel met je hele lijf. Enige is dat het nogal wat oefening vraagt om de kunst onder de knie te krijgen. En dus geduld. In deze tijd van vlugge successen ziet dat er tegenstrijdig uit. Maar al die uurtjes oefenen en proberen, met je naaimachine of drumstel, ja dat staat er niet bij. Even vlug een cursusje volgen om de naaimachine onder de knie te krijgen. Dan kom je nog wel eens van een koude kermis thuis. De machine krijgt de schuld. In sommige gevallen geheel terecht natuurlijk. Soms zitten er maandagmorgen modellen tussen. Maar goed. Sluit er vrede mee en ga aan de slag. Oefenen oefenen oefenen. Alles wat je de eerste keer fout doet, gaat de tweede keer beter. Maar dat is wel moeilijk in een maatschappij waar alles er aan de buitenkant perfect uit moet zien. Je ziet nooit hoeveel moeite het gekost heeft. 

Het middel tegen perfectie 
Kleding maken is voor mij bij uitstek hèt middel om van perfectie af te stappen. De grootste perfectie schuilt in imperfectie. 80% is ook goed. Het geheim zit hem in pasvorm. Juiste maat, juiste model. En dat is tevens de trigger waar een ervaren kledingmaker het voor doet! Als alle struggles met de machine overwonnen zijn en de liefde voor maken en mooie stoffen nog steeds brandt, dan wil je maken met een goede stof en goede pasvorm. 
Voor nu: Het liefst eigen bloed, zweet, en tranen in plaats die van de kindertjes uit Cambodja voor een hongerloontje. Daarbij hoop ik toch echt dat er ook eens stoffen op de markt komen, die werkelijk minder belastend zijn, in plaats van bio-katoen dat bio heet, omdat er toevallig een deel bio bijgemengd zit.

 


Voeg een reactie toe

Taartpunt

09 dec 2018

gepubliceerd door: Annemieke v.d.Berg v.Saparoea 
9 december 2018
 

Een verdienmodel?

Die vraag krijg ik elke workshop wel. Verpakt als ‘kan je er van leven’? Ja, de laatste week van de maand wel. Dan moet ik altijd aan die uitspraken van ’Loesje’ denken, die ik gedurende mijn hele studententijd aan het prikbord had hangen: ‘Aan het eind van mijn geld hou ik altijd een stuk maand over’. Nou, die tijden waren weer aangebroken. Alleen nu kan ik dat laatste stukje dan met mijn start-als-zzp-er-inkomen overbruggen. Gelukkig waren het korte maanden… 😉.

Taart-principe
In de vorige eeuw ben ik als marketeer opgeleid. Dus vond ik dat ik marktonderzoek moest doen; 
-wie is mijn concurrent
-welke ondernemers in mijn omgeving doen ongeveer hetzelfde?

Ik kwam er niet uit. In mijn dorp zitten wel 7 kappers, maar er zijn ook veel haren te knippen. Van de bakker is er maar eentje, daar is het dan ook altijd druk. Ze bakken daar heerlijke taarten. Op te delen in veel stukken. Eigenlijk zoveel als je wilt. Dus ik besloot het taart-principe te omarmen: Er is voor iedereen plek, genoeg stukjes om te delen. Gewoon gaan dus! Workshops bedenken en ontwikkelen, met eigen gebakken appeltaart er bij. Tegenwoordig ook met taart van eerder genoemde bakker, omdat ik soms taartenbakmoe ben of simpel weg geen tijd heb.

Zuurkijker
Met mijn eigen gemaakte tassen van oude postzakken en kussens van dekens en vilten sierraden stond ik op markten. Thema markten, hobby markten, een open-huis waar ik werd uitgenodigd om de boel wat op te leuken. Ik kon er prachtig in de keuken van de andere ondernemers kijken. Ook was ik blij met alle enthousiaste reacties. Minder blij met alle foto’s die mensen maakten van alle werkstukken. Want dan konden de creatievelingen zelf thuis wel aan de slag. En ik ging steeds zuurder kijken achter die kraam. Dus dat werkte niet. Ik ben tenslotte wel mijn eigen merk. En dan is het wel handig als je enthousiasme uitstraalt toch? Mijn concurrenten waren de mensen die alles fotografeerden om vervolgens zelf mijn creaties te gaan namaken! Want de standhouders die ook zelf maakten kon ik niet als concurrenten zien. Ik redde het niet met een Nederlands uurloon als ik mijn uren terugrekende.  En het argument dat ‘ik toch deed wat ik leuk vind’ ging niet op als ik 10 tassen maakte, dan was het toch echt niet leuk meer… Ik kon dan nog beter schoon gaan maken, maar doe ik al genoeg in mijn eigen huis (dan heb ik trouwens de meest creatieve ideeën…)
Het moest over een andere boeg. Tijd om weer overstag te gaan dus.

Creatieve vrijheid
Goed, nu ik wist ik nog niet wie mijn concurrent. Ik kon natuurlijk ook de creatieve materialen gaan verkopen. Ja, heel hip: een internetwinkel. Maar dat wilde ik niet. Ik had al visioenen dat ik thuis tussen de was en de boodschappen ook dozen ging inpakken met bestellingen en dat dan weer gehaast bij de post afleveren. Voor mij geen dozen schuiven, zoals ik het gekscherend benoemde. Ik wilde contact, klantcontact en dan geen gezeik over levertijden ofzo. Misschien ben ik hier wel heel zwart wit in, maar daarom kwam er geen internet winkel. Hoe vaak het ook goedbedoeld gesuggereerd werd door vrienden, familie of de buurvrouw. Het was inderdaad een mogelijke optie met een werkend verdienmodel.

Raggen op machines
Ik wilde door met de creativiteit en die vond ik in workshops verzinnen, aanbieden, kijken of er mensen geïnteresseerd zijn en helemaal leuk als ze zich ook nog opgeven!
En kinderen waren de dankbaarste afnemers. Die wilden wel op naailes. Lekker raggen op een naaimachine, kussens maken, kledingstukken in elkaar zetten. En ik iedere keer die machines weer aan de praat krijgen. En toch was het leuk. En er was vraag naar! En toen wilden de moeders ook wel. Hoppa, nog meer vraag en aanbod. Ik ging de vraag ook gewoon zelf creëren. En mijn lessen waren er de oplossing voor. Voor wat? Nou voor het niet meer hoeven vragen van je moeder of schoonmoeder om een naadje te stikken. Doe je gewoon effe zelf, of je laat het je kind doen. Aan de andere kant van de wereld naaien ze al vanaf kleins af aan om in leven te blijven toch?

Maar ondertussen in het brein…. Zocht ik toch ook naar waar ik mijn bedrijfsgroei kon plaatsen, zo ook om een richting te bepalen welke kant ik op wil. Dus tijd voor het beroemde boek van Simon Sinek ‘The Golden Circle’.

Start with the ‘why’
Start met het waarom, onderzoek deze. Of zoals Simon Sinek zegt: onderzoek eerst het waarom. Nou daarom dus, ik wilde ‘creatieve vrijheid’. Lekker vaag dus. Tot de volgende blog!

 


Voeg een reactie toe

Grensoverschrijdend uitje

09 nov 2018

 

Grensoverschrijdend uitje

9 november 2018 door: Annemieke van den Berg van Saparoea

 


Das haus Schulenberg

In de herfstvakantie was er toch echt een grensoverschrijdend uitje. Een weekend met wol, in Duitsland. Naar das haus Schulenberg in Schulenberg, Marlow. Spullen verzamelen, auto voltanken, routeplanner bestuderen en gaan. 'T was me wel een stukkie rijden, zo voorbij Rostock in Duitsland. En wat is het daar 's avonds donker op de weg. Elke auto voor ons gaf me toch het idee niet helemaal alleen op de wereld te zijn. Een warme ontvangst stond ons te wachten, wij waren de hekkensluiters van de groep. Reeds 3 volle auto’s waren ons voor gegaan. Met z’n allen logeerden wij in deze mooie boerderij, ieder een eigen kamer, stijlvol ingericht met een speciaal thema. Ik mocht in de jachtkamer. (Maar had natuurlijk ook wel in de flamingokamer of vogelkamer willen slapen, voor de volgende keer!) Zaterdagochtend was de start: met Duitse en Nederlandse cursisten startten we met taart, koffie, en een eerst viltinstructie. Na over mijn eerste 'Rudi Carell' ervaring heen te zijn, durfde ik wel wat meer Duitse woorden uit te spreken. Gelukkig woonde ik 20 jaar geleden een half jaar in Duitsland als stagiaire, maar veel juiste woorden waren al weggezakt. De uitleg bleek wel toereikend en er werd vol enthousiasme gestart met het verzamelen van kleuren wol, leggen van afbeeldingen en sorteren van wol. Buiten werden vachten gevilt van alpaca's en heideschapen. Binnen werden de prachtigste afbeeldingen gemaakt van merinowol. 

Ondertussen in de keuken.... 
Verscheen het ene lekkere hapje na het andere onder de bezielde leiding van Antje en Anne. Zo vloog de dag om en kon een enkeling het zelfs niet nalaten om ’s avonds nog wat te prikvilten. De volgende dag eerst weer een beetje uitslapen, ontbijtje en nog eens een afbeelding samenstellen. Aan inspiratie was geen gebrek. Je hoefde alleen maar naar buiten te kijken. Het gebied bevindt zich bij het Reichnitztal, een mooi beekdal-landschap tussen Rostock en Rügen. Overal van die prachtige herfstkleuren in zo’n Teletubbie achtig landschap met heuvels en kuilen (lees Pingo’s). Veel wolschilderingen en vachten werden er gemaakt. En er ontstond een enorme kruisbestuiving aan inspiratie en gezelligheid met heerlijk verzorgde maaltijden door de gastvrouwen. 

Vogels kijken
De streek is een kraanvogel-trekpleister tijdens de vogeltrek. Dus onder leiding van onze eigen meegereisde vogelgids (mijn vader), bezochten we een voederplaats, waar kraanvogels bijgevoerd worden met maïs, zodat ze niet overal op allerlei velden eten zoeken. Daar worden de boeren niet zo blij van. Daarna een kraanvogel-informatiecenter, kon je die vogels in opgezette staat eens goed van dichtbij bekijken. Ze zijn best groot! En we wilden ook nog naar een uitkijktoren voor mooie vergezichten. Die toren was wel verrekte hoog en stond daar als een robuuste pilaar met uitzicht naar het eiland Rügen en in de verte zelfs Denemarken. Het bleek een oude grenspost uit de DDR-tijd te zijn. Door de ondergaande zon hadden we een prachtig lichtschouwspel met knalgeel oplichtende riet-oevers en bomen in prachtige herfstkleuren. Tot slot (eigenlijk net iets te laat) zagen we de laatste kraanvogels naar het ondiepe water vliegen. Als je ze eenmaal gehoord hebt, vergeet je dat geluid ook niet meer, ze trompetteren wat af met z’n allen. Thuis gekomen, lekker eten, kraanvogeltje van je servet vouwen en met de beentjes omhoog.

LPG - DDR
De volgende dag (iedereen bleef langer) was er nog tijd voor een interessante rondleiding door het Landwirtschafliches Produktions Genossenschaft (LPG) wat Das Haus Schulenberg vroeger was; een agrarische productiecoöperatie tijdens het DDR-tijdperk. Antje en Tom kunnen er mooi over vertellen en hebben er zelfs een museum ingericht wat zeker de moeite waard is om een indruk te krijgen hoe de organisatie tijdens de DDR-periode verliep. Dus mocht je nog eens een leuke uitvalsbasis zoeken voor het ontdekken van dit gedeelte van Duitsland, het is de moeite waard als je van natuurschoon en culturele schatten houdt. 



 

Voeg een reactie toe

Dromen vormgeven

08 nov 2018

Dromen vormgeven

8 november 2018: door Annemieke van den Berg van Saparoea


 

In mijn vorige blog (Eigen koers varen) schreef ik hoe ik besloot mijn eigen werk te creëren. Deze blog vormt het vervolg hier op, de vormgeving van een droom!

 

Spuugzat

Ken je dat? Je bent je bewust van iets wat je graag wilt, maar daarnaast wordt het gevoel wat je niet wilt ook steeds sterker. Zo wilde ik het ontzettend lelijke kantoorgebouw waar ik al 10 jaar werkte, niet meer in. Gewoon omdat ik mezelf te leuk vond om er mijn werktijd door te brengen. Al mijn werk zat in een computer en dat waren lange dagen zo als ik daar achter bleef zitten mijn best te doen. Toen waren er ook nog ernstig zieke familieleden waardoor sommige zaken wel heel laag op mijn ladder van belangrijkheid kwamen. Werk stond op de onderste trede. Mijn hakken, ook op de onderste treden, verdwenen gewoon als vanzelf in het zand. Iets met ziektewet. Nou daar had ik dus geen zin meer in, dat had ik vaker meegemaakt. Ik was niet ziek, ik was het gewoon letterlijk spuugzat. Goed, het einde kwam snel in zicht, want ik wilde geen etiket meer met opgebrand, overwerkt, ik was er klaar mee en besloot dat het tijd was voor een grote stap. Eentje met behoorlijke financiële consequenties…

 

Schaapjes vilten

Ik ging workshops vilten geven. Ik vilte mij een slag in de rondte. Alles wat ik op Pinterest zag, maakte ik. Een stroom aan blijdschap, opluchting en tegelijk frustraties volgde. Blijdschap en opluchting omdat ik eindelijk tijd had om creatief te ontwikkelen en te maken. Frustraties omdat ik alles op facebook postte en veel positieve reacties kreeg, maar de helft van de groepen kon cancelen wegens te weinig deelnemers. En onder de streep bleef er geen cent over. Ik was zo goed als vrijwillig bezig. Maar ik bleef door gaan, want het leukste vond ik de mensen die zo enthousiast waren als ze een workshop  hadden gevolgd. Dus het ging me om mensen blij maken met blije dingen. En al deze mensen hadden ook een netwerk, en van mijn studie weet ik niet veel meer, maar wel dat mond-tot-mondreclame de beste reclame is.

 

Pipowagen
Mijn eerste freelance opdracht was in een Pipowagen, ik mocht er een half jaar een heel kinderprogramma optuigen bij een zorgboerderij met als werkplek De Pipowagen. Wat een lol vond ik dat. Zat ik daar in zo’n oude schaftkeet …. Samen met een collega maakten we een hele planning voor verschillende activiteiten op woensdagmiddag en voerden deze uit. Ook kinderfeesten begonnen te lopen. Dat verdiende dan wel goed, maar op den duur voelde ik mij meer strenge juf dan creatieve geest. Hier was het verdienmodel niet wat je zegt stevig. Wel een enorme investering voor mijn naamsbekendheid, want na vele feestjes weten de ouders je wel te vinden. Het werd tijd voor meer strategie…

 

‘I’m a Business Model’

Want ik moest geld verdienen. Met werk wat me blij maakt. Wat me naast geld ook energie oplevert in plaats van dat het alleen maar energie kost.

Ik ging

-  Cursus ondernemen volgen

-  Website bouwen

-  Reclame maken, fysiek en digitaal

-  Op markten staan voor bekendheid

-  Financiën en belastingen regelen

 

Door de cursus Ondernemen leerde ik met het boek Business Model You werken. Waar zelfs een plan in stond van een hondenliefhebber die een hondenuitlaat-service startte. Nou, dan kon ik toch ook geld verdienen met naaien en vilten? (degenen die scheef keken bij het woord naaien behoorden toch al niet tot mijn doelgroep, dus ‘so what’). Die website kwam er ook. Lang leve mijn IT-achtergrond. Het mocht van mij allemaal niks kosten want mijn financiële beleid bestond uit twee woorden: NO RISK. Ik investeerde alleen met eerst verdiend Mooimiek-geld.
Nou je begrijpt, dat gaat in deze ‘business’ niet hard. Mijn diepte investering bedroeg 2 nieuwe naaimachines en de rest kreeg ik of kocht ik voor een prikkie op marktplaats.

Het prettigst van deze zoektocht was dat het zich thuis kon afspelen, ’s avonds laat of onder schooltijd. Dus naast gezin en een druk bezette echtgenoot. Kortom: ik was werk aan het creëren wat bij mij en om mij paste, met als doel: €500 per maand aan inkomsten en heel veel voldoening. Want dat is wat ik overhield na aftrek van allerlei extra kosten op een veel hoger salaris.

 

Angry birds

Na drie jaar had ik mijn doel behaald.

En toen? Een serieuzer inkomen en een steviger verdienmodel moest er komen

Meer continuïteit in inkomsten

Grotere groepen

Dus projecten en lessen ontwikkelen in wat ik goed kan: naaien en een leuke beleving aanbieden, zoals vachtvilt workshops, kindernaailessen, angrybirds (iconenen uit een toen populair computerspel, zie foto) met een naaimachine maken: dit bood ik als project aan op een middelbare school. Met ruim 40 kinderen maakten we deze gedurende een week. 80% jongens, 20% meisjes. Wat een lol met pubers achter een naaimachine. Ik was compleet gesloopt maar het was geweldig met die bij-de-handte- gasten. Alleen werkten die krengen van een machines vaker niet dan wel.

 Rieshoek

Ondertussen had ik die Pipowagen ingeruild voor een lokaal in een oude school, De Rieshoek in Noordlaren. Daar kon ik lessen geven, het was er lekker warm en er waren meer ondernemers. Dus verzon ik onderwerpen voor een serie naailessen, maar in welke vorm giet je dat….

Dus ik bood aan:

-  Strippenkaart voor 5 lessen, zelf in te delen. WERKTE NIET, want ik was te druk met administratie daarvan bijhouden, toen:

-  Gewoon 5 lessen volgen achter elkaar. WERKTE NIET, want de voorbereidingstijd was veel

-  DUS… 10 lessen en je gelooft het niet, maar dat WERKTE WEL. Want het kost me evenveel voorbereiding en marketing, maar er verschijnt ander publiek, mijn publiek. Mensen die willen investeren in 10 lessen en daar ook tijd en inzet voor inplannen.

 

Halve wind

Zo heb ik met MOOIMIEK mijn eigen werk gemaakt.
Zonder pensioen en arbeidsongeschiktheidsverzekering, maar daarover maak ik me met ons eigen huis maar geen zorgen. Ik zeil qua zekerheden gewoon wat meer hoog aan de wind. Qua uithoudingsvermogen zeil ik gewoon halve wind, de snelste koers met de meeste spetters als je van laserzeilen houdt zoals ik 😉

 


 

Voeg een reactie toe

Eigen koers varen

25 okt 2018
 

Eigen koers varen

25 oktober 2018 door: Annemieke vd Berg v. Saparoea


 

Overstag

‘Het op een heel andere manier proberen’. Op mijn computer geeft het woordenboek dit in als ik zoek op ‘het roer omgooien’. Ik zoek het op, want ik ben een zeiler en vind het roer omgooien een vorm van overstag gaan, van de andere kant op. Dat komt op hetzelfde neer dus. Maar ook had ik al weer aan dat beroemde televisieprogramma gedacht. Waar ik soms tenenkrommend naar kijk, maar soms ook met bewondering en respect voor de mensen die zulke stappen durven te zetten! Mijn manier van werk creëren is gelukt door overstag te gaan.  (Voor de niet-zeilers onder ons: je kunt niet tegen de wind in zeilen, maar er wel naar toe kruizen door steeds overstag te gaan met een zo hoog mogelijke aan-de-windse koers. Vermoeiend maar uitdagend).

 

Trots

Ik heb een stap gezet waar ik trots op ben. Weliswaar met buikpijn, slapeloze nachten, brokken in mijn keel, maar het geeft dan ook de grootte van de stap weer. Omdat ik overtuigd was dat ik spijt zou krijgen als ik het niet zou doen. Mijn eigen werk creëren met iets dat ik leuk vind. Door overstag te gaan, en niet steeds de vermoeiendste of uitdagende weg te kiezen. Eerst maar tot rust komen met de kinderen thuis. Ik was eigenlijk totaal opgebrand. Gelukkig heeft mijn echtgenoot een goede baan, maar ik ben opgegroeid met de jaren-80 slogan: een goeie meid is op haar toekomst voorbereid, dus er moest alleen al voor mijn eigen ego sowieso weer een inkomen uit mijn inzet komen.

Droom

Mijn droom was: alleen op een onbewoond eiland met een naaimachine en veel stof. Ik vond een werkplek in een oude school, dus er kwam een creatief atelier waar mijn creatieve uitspattingen plaats konden vinden. Een plek die metafoor stond voor zelf dingen maken, vrijheid, geen regels anders dan mijn eigen. Geen functioneringsgesprekken met verbeterpunten die na uitvoering zinloos verdwenen in de lade. Oké, dat was mijn gevoel er bij.

Nieuwsgierig hoe mijn droom vorm kreeg? Hou daarvoor mijn volgende blog in de gaten.



 

 

Voeg een reactie toe
Powered by webXpress